Baby update #2: De kraamweek

Mijn post over de bevalling is behoorlijk lang geworden, dus vandaag pak ik het weer op en vertel ik jullie wat we allemaal meemaakten vanaf de geboorte van Liam. We moesten twee nachten in het ziekenhuis blijven en daarna begon de kraamweek thuis.

Donderdag 20 juli, net na de bevalling

Na het douchen verhuizen we dus van de bevalkamer naar een zaal met vier bedden en we hebben geluk, want die zijn verder helemaal leeg. Romano krijgt ook een bed en het wiegje waar Liam in ligt, komt tussen ons in te staan. Hij is nog niet warm genoeg en moet dus een tijdje onder de dekens en tussen de warme kruiken blijven liggen. Ondertussen hebben wij tijd om wat te eten, wat appjes te versturen en een beetje bij te komen. Om half twee komt onze familie de zaal binnen om Liam te ontmoeten en later op de dag komen er nog een vriendin langs en één van Romano’s zusjes.

Liam doet het gelukkig goed wat betreft zijn temperatuur en mag op een gegeven moment uit zijn wiegje. Na de geboorte was ook zijn bloedsuikergehalte aan de lage kant, maar de rest van de dag zijn die waardes gelukkig steeds in orde tijdens de controles. Hij krijgt elke drie uur kunstvoeding en ik begin met kolven. Dat is raar om te doen! Ik had van te voren besloten dat ik borstvoeding zeker een kans wilde geven, maar dat loopt dus anders dan ik verwacht had. Doordat Liam te vroeg geboren is en te zwak is om aan de borst te drinken, moet ik dus kolven om de boel wel op te starten. Het levert ook nog niet heel veel op, maar we geven hem wat ik heb. Liam krijgt zijn voeding de eerste paar keer door middel van finger feeding, maar dat gaat niet zo soepel dus we gaan al snel over op flesjes. Ook dat moet hij echt nog leren, maar hij krijgt in elk geval wat binnen.

De dag vliegt voorbij met het elke drie uur verschonen, voeden en kolven en het bezoek. ’s Avonds knuffelen Romano en ik allebei een tijdje met Liam zonder kleertjes aan. Huid op huid contact schijnt heel goed te zijn en het is natuurlijk ook gewoon fijn.

’s Nachts worden we netjes elke drie uur wakker gemaakt door de verpleging. Ik sla kolven om 3 uur ’s nachts nog wel even over, want ik ben nog heel moe van de bevalling. Ik voel me trouwens verder best oké. Natuurlijk voel ik me niet fit en doen er dingen pijn, maar het valt me niet tegen.

Vrijdag 21 juli

De volgende dag en nacht moeten we nog in het ziekenhuis blijven, maar ook dit keer hebben we het geluk dat we de zaal voor onszelf hebben. We knuffelen met Liam, hij wordt gewogen en nagekeken door iemand van de afdeling kindergeneeskunde, er komt kraamvisite langs en we ontvangen heel veel lieve berichtjes met felicitaties. Romano mag die avond helaas niet blijven slapen. We knuffelen ’s avonds nog wel fijn met z’n drietjes in mijn ziekenhuisbed, maar rond een uur of elf moet hij toch echt naar huis.

Die nacht zorg ik dus alleen voor Liam. Nouja alleen, de verpleging komt weer elke drie uur langs en verschoont Liam dan voor me zodat ik kan blijven liggen. Wel kolf ik en geef ik hem de fles. Verder slaapt hij aardig goed door, op een onrustig momentje na, vlak nadat Romano weg gaat. Hij lijkt ook even benauwd te zijn en ik schrik behoorlijk, maar gelukkig blijkt er niks aan de hand te zijn. Het is wel onrustiger op de afdeling deze nacht. Als ik naar de wc ga kom ik iemand met weeën tegen en een paar uur later komt er een stel de bevalkamer uit met een pasgeboren baby. Ook hoor ik regelmatig de piepjes van de monitors in de bevalkamers. Dat geluid herken ik inmiddels!

Zaterdag 22 juli

Zaterdagochtend krijg ik de vraag of ik Liam in bad wil doen. Natuurlijk wil ik dat, maar dat doe ik liever thuis. Ik vraag dus meteen of we niet al naar huis mogen. De verpleging heeft daar geen antwoord op, want er moet weer iemand langs komen van kindergeneeskunde. Daar wachten we dan maar op.

Ondertussen wordt het steeds drukker op de zaal waar ik lig. Romano is er natuurlijk weer, maar twee van de andere bedden worden ook in gebruik genomen door de dames die ik ’s nachts al tegen was gekomen. Ik vind het leuk om anderen te spreken die net bevallen zijn en hun baby’s te zien, maar het maakt het ook een stuk drukker en onrustiger. Ze krijgen natuurlijk bezoek en er lopen nog meer mensen van het ziekenhuis in en uit. Al snel ben ik ontzettend moe door alle chaos.

Na een tijdje komt er gelukkig iemand van kindergeneeskunde en Liam wordt weer goedgekeurd, al is hij wel wat afgevallen. Dat is gebruikelijk, maar moet wel in de gaten gehouden worden. We krijgen in elk geval nog geen antwoord op de vraag of we naar huis mogen, want er moet eerst overleg plaats vinden met een arts. Op een gegeven moment gaat iemand van de verpleging voor ons bellen om een antwoord los te peuteren. Even lijkt het erop dat we weer moeten blijven, maar dat blijkt miscommunicatie te zijn. Gelukkig, we mogen naar huis!

We besluiten nog even te blijven tot na het rondje verschonen, voeden en kolven om twaalf uur en bellen ondertussen om de kraamzorg te laten weten dat we naar huis gaan. Romano pakt de spullen in en brengt alles naar de auto. En dan is het zover. We zetten kleine Liam in de heel grote autostoel (zo lijkt het in elk geval) en ik word, met Liam op mijn schoot, naar de auto gereden. Ja gereden, want ik mag niet lopen en moet braaf in een rolstoel zitten.

Ik zit samen met Liam achter in de auto en op de passagiersstoel zit een grote opblaasooievaar in de riem, een hilarisch gezicht! Maanden zagen we dit moment voor ons en dan ineens is het zover. Dat voelt onwerkelijk! Thuisgekomen begint een onrustige middag. Spullen uit het ziekenhuis staan overal, Marja (onze kraamzorg) komt binnen en er moet een kolf geregeld worden. Ik mag een kolf lenen, maar die blijkt niet geschikt te zijn voor het op gang brengen van de productie in deze eerste periode. De verloskundigenpraktijken bij ons in de buurt hebben helaas geen kolven meer staan en de thuiszorgwinkel is dicht. Uiteindelijk blijkt er bij een winkel in Amsterdam nog één te zijn, dus Romano vraagt zijn vader om die op te halen.

Van de rest van de dag kan ik me niet veel details herinneren. Marja kookt een flesje en de kolfspullen uit, we zetten de kinderwagen klaar naast ons bed zodat Liam daar kan slapen en regelen meer van dat soort dingen. Marja stelt de kolf ook anders in dan ze in het ziekenhuis deden en ineens heb ik veel meer melk! Ik krijg ook de vraag of we Liam nog in bad willen doen en ik merk dan dat alles me te veel wordt. Ja, daar zijn de kraamtranen. We besluiten gewoon nog een dagje te wachten, zodat we er wel van kunnen genieten.

Zondag 23 juli

Om acht uur staat Marja voor de deur en gaan we Liam wegen en in bad doen. Dat is leuk en Liam geniet er duidelijk van! Oké, niet van de kou als hij uit het badje moet, maar het water bevalt hem duidelijk wel. Daarna is het tijd voor ontbijt en kunnen we zelf ook douchen en aankleden, want om elf uur komen mijn broertje en zijn vriendin op kraamvisite. ’s Middags bestel ik de geboortekaartjes en ’s avonds komen mijn vader en zijn vriendin Liam bewonderen.

Maandag 24 juli

Deze week vliegt voorbij! Het verschonen, voeden en kolven neemt elke dag een hoop tijd in beslag en tussendoor komt er kraamvisite en leert Marja ons alles over het verzorgen van een baby. (Ik weet niet op welke dag het zover was, maar het kolven gaat zo goed dat de kunstvoeding al snel niet meer nodig is en Liam dus via flesjes volledig borstvoeding krijgt.) Op maandag bellen we ook met de dierenarts, omdat er iets aan de hand lijkt te zijn met Nala’s oog (we hoeven gelukkig niet meteen langs te komen). Verder gaat Romano naar het gemeentehuis om Liam aan te geven, regelen we boodschappen en de geboortekaartjes komen al binnen.

Dinsdag 25 juli

Romano gaat vandaag weer aan het werk, dus ik ben alleen met Marja en Liam. ’s Ochtends komt er iemand langs voor de gehoortest en hielprik. Gelukkig is de test meteen positief, dus dat is erg fijn. Wel vindt Marja dat Liam redelijk geel ziet en na overleg met de verloskundige besluiten we het zekere voor het onzekere te nemen en bloedonderzoek te laten doen. Meteen na de hielprik wordt Liam dus nog eens geprikt door iemand anders en dit keer gaat het een stuk hardhandiger en moet er een buisje gevuld worden. Liam vindt het natuurlijk helemaal niet leuk en het scheelt niet veel of ik zit met hem mee te huilen. Arm mannetje.

De paar uur daarna ben ik onrustig en zie ik mezelf alweer alles inpakken en naar het ziekenhuis vertrekken. Als de waardes niet goed zijn, moet Liam namelijk onder een speciale lamp en dat zou betekenen dat we allebei weer minstens een nacht in het ziekenhuis zouden moeten slapen. Gelukkig valt het mee en word ik ’s middags gebeld met het nieuws dat alles in orde is. Wat een opluchting!

Woensdag 26 juli

Woensdag is (gelukkig) een stuk minder spannend. De navelstreng laat los, mijn moeder komt langs en de geboortekaartjes gaan op de post. Omdat ik nog niet echt een goede foto van mezelf samen met Liam heb, vraag ik mijn moeder die te maken. Nou, foto’s maken met een wakkere en bewegende baby is nog best een uitdaging, maar uiteindelijk lukt het wel.

Donderdag 27 juli

Dit is de laatste dag dat Marja er is. Ik was van te voren benieuwd hoe ik het zou vinden om zo een aantal dagen iemand in huis te hebben, maar gelukkig gaat het heel goed. Marja doet lekker haar eigen ding, zorgt goed voor ons, maar laat ons ook zelf alles doen met Liam. Ze laat zien hoe we dingen handig kunnen aanpakken en geeft tips op een prettige manier. Deze laatste dag helpt ze me om met Liam onder de douche te gaan en legt ze nog wat laatste dingen uit. Ook de verloskundige komt voor de laatste keer langs en een deel van mijn hechtingen wordt verwijderd. Normaal gesproken moet dat verlichting geven, maar helaas maakt het bij mij alles een stuk gevoeliger. Eén van de hechtingen heeft namelijk niet helemaal goed vast gezeten, waardoor het herstel jammer genoeg iets langzamer gaat. Aan het eind van de dag heb ik echt het gevoel dat ik net bevallen ben!

Vrijdag 28 juli

De eerste dag zonder kraamzorg begint met een bezoek aan het ziekenhuis. Nee, er was niks aan de hand hoor! We moeten gewoon nog even met Liam langskomen voor een nacontrole. Bij de balie aangekomen blijkt dat we pas een week later een afspraak hebben (ik had niet goed gelezen), maar gelukkig kunnen we toch nog tussendoor gezien worden. Liam wordt weer nagekeken en helemaal goedgekeurd. Gelukkig! Ook overleggen we over zijn voeding en we mogen ’s nachts een voeding laten vallen. Dat is fijn!

Nadat we terug zijn uit het ziekenhuis gaat Romano naar zijn werk en komt mijn moeder langs. Zo ben ik de eerste dag zonder kraamzorg niet meteen alleen. ’s Avonds gaan Romano en ik met Liam even langs bij zijn ouders, want daar is familie op bezoek.

Zaterdag 29 juli

Zaterdag hebben we een fijne dag met z’n drietjes. Romano gaat voor het eerst met Liam onder de douche en ’s middags gaan we twee uurtjes de deur uit. Voor het eerst loop ik achter de kinderwagen! Dat voelt gek, maar heel bijzonder! We eten buiten op een terrasje een patatje in de zon en lopen wat winkels in en uit om spullen voor Liam te kopen. Billendoekjes, hydrofiele washandjes en meer van dat soort praktische dingen.

’s Avonds bestellen we sushi (ik mag het eindelijk weer eten!) en kijken we een film terwijl we met Liam knuffelen. Heerlijk!

Zondag 30 juli

Zondag begint met knuffelen in bed, tijd voor wat huid op huid contact. Daarna is het tijd om ons klaar te maken, want we gaan naar een verjaardag en krijgen daarna kraamvisite.

Oeps, ik ben alweer ruim 2000 woorden verder! Ik hoop dat jullie het leuk vonden om te lezen hoe de eerste periode met Liam eruit zag. Ik ben vast nog een heleboel vergeten te vertellen, want mijn geheugen is een beetje een zeef nu en de dagen vliegen echt voorbij. In elk geval heb ik zo voor mezelf ook een mooi verslag om later terug te kunnen lezen.