Toen ik zwanger was van Liam, was ik heel benieuwd hoe ik het moeder zijn zou ervaren en of ik erg onzeker zou zijn. Onzeker ben ik eigenlijk niet heel erg, maar schuldig voel ik me juist wel regelmatig en dat vind ik wel een uitdaging.
Als ouder ben je verantwoordelijk voor een klein mensje. Best wel een ding, maar daar heb ik eigenlijk niet zo’n moeite mee. Natuurlijk twijfel je regelmatig of je de juiste beslissingen neemt, dat is logisch. Toch gaat dat hier vrij soepel. Soms doen we iets waarvan we later denken dat we het voortaan misschien anders aan moeten pakken. Helemaal prima! Boeken over opvoeden enzo heb ik (nog) niet gelezen, tot nu toe doen we alles op gevoel en in overleg. Nou scheelt het dat Liam eigenlijk een makkelijk kind is. Hij zit goed in z’n vel en is meestal vrolijk. Natuurlijk kan hij boos en driftig worden, doet hij dingen die niet mogen en zoekt hij grenzen op. Dat hoort erbij en zal vast nog meer worden naarmate hij ouder wordt. (Misschien dat ik dan wel hulp ga zoeken in boeken.)
Je hoort ook vaak dat moeders onderling heel gemeen kunnen zijn tegen elkaar en dat dat onzekerheid teweeg kan brengen. Ik moet zeggen dat ik daar persoonlijk helemaal geen ervaring mee heb. Met de mensen om me heen die kinderen hebben, kan ik het goed vinden en we delen eerder ervaringen en tips dan kritiek. Ook online heb ik allemaal lieve volgers, want hier krijg ik tips en leuke reacties in plaats van gemene opmerkingen. Heel erg fijn!
Waar ik dus wel regelmatig last van heb, is dat ik me schuldig voel. In het dagelijks leven ben je altijd op zoek naar balans en met een kleintje is dat een net wat grotere uitdaging, althans voor mij. Nu heb ik mijn leven, wat mij betreft, ideaal in kunnen richten met hoeveel ik werk en hoeveel tijd ik met Liam door kan brengen. Echt, ik ben heel dankbaar dat ik dat zo kan combineren. Ik ben niet iemand die fulltime moeder zou kunnen zijn. Ik wil me productief voelen, uitgedaagd worden en communiceren met andere volwassenen. Fulltime werken zou ik ook absoluut niet willen nu. De tijd vliegt en Liam ontwikkelt zich zo ontzettend snel. Als ik 5 dagen per week zou werken, zou ik voor mijn gevoel veel te veel missen. Ja, ik heb de ideale middenweg gevonden.
Maar waar komen die schuldgevoelens dan vandaan? Dat zit vooral in het tijd voor mezelf nodig hebben en quality time met Romano door willen brengen. Als ik het rationeel over nadenk, dan weet ik dat je goed voor jezelf moet zorgen als je ook voor anderen wilt kunnen zorgen. En hoe gezond is het voor je gezin als je relatie met je partner achteruit gaat? Maar ja, dat ik het weet, wil niet zeggen dat ik me niet wel eens schuldig voel als Romano en ik uit eten gaan of een ander uitje hebben. Het voelt soms alsof we al veel hulp hebben met Liam en dan gaan we alsnog samen wat doen terwijl iemand anders voor Liam zorgt. Terwijl Liam het allemaal prima vindt. Ik weet zeker dat hij er niet slechter van wordt, maar toch…
Voor nu blijf ik met mijn gevoel vechten en proberen Romano en ik regelmatig wat samen te ondernemen. We willen zelfs kijken of we, voor de tweede komt, samen op vakantie kunnen. Dat vind ik wel spannend, want dan moeten we Liam wat langer missen. Toch denk ik dat het ons goed zal doen, dus daar blijf ik aan vast houden.
Een ander, vrij specifiek voorbeeld van een situatie die ik lastig vond, is toen ik in december zo vreselijk beroerd was door de zwangerschap. Ik was gewoon niet in staat om iets te doen, laat staan om voor Liam te zorgen of te werken. Een paar weken lang kon ik nauwelijks met Liam spelen, hem niet in bed stoppen of eten voor hem maken. Ook kon ik dus niet werken. Ik heb alles uit mijn handen moeten laten vallen, zowel voor mijn blog als voor klanten en dat vind ik heel erg moeilijk. (Ik verdien dan dus ook niks.) Romano deed alles en we kregen extra hulp van familie. Daar ben ik heel dankbaar voor, maar ja, ook toen voelde ik me schuldig. Naar Liam toe, ook al wist ik dat het goed met hem ging en dat hij zich prima vermaakte, naar familie toe voor het vragen om meer hulp en naar Romano toe omdat hij alles moest doen. En dat terwijl ik heel goed wist dat ik niks kon doen aan de situatie en het ook nog eens voor een heel goed doel was.
Zo, hoe vaak staat het woord ‘schuldig’ al in deze post? Te vaak denk ik, en ik denk ook dat ik me te vaak zo voel. Dat is iets waar ik aan blijf werken. Liever zijn voor mezelf!
Herkennen jullie dingen in mijn verhaal? Hoe gaan jullie daar mee om?
6 reacties
Wat een ontzettend persoonlijk verhaal, en wat knap dat je dit zo online durft te zetten. Het er met familie of vrienden over hebben is toch heel wat anders als dat iedereen het kan lezen en er commentaar op kan geven.
Ik begrijp je volkomen, al voel ik me misschien een tikje minder schuldig. Ik werk 5 dagen in de week, en ons zoontje heeft het onzettend naar zijn zin op de opvang. Dat is gewoon standaard in Noorwegen (wij wonen niet in Nederland). Het zijn wel veel kortere dagen die hij op de opvang doorbrengt, van 9 tot 4 ongeveer. En ze doen heel veel met de kinderen, bijvoorbeeld veel naar buiten, echt een ‘leer’plan, muziek maken, theater (ook naar het theater!) En natuurlijk is hij het eerste jaar met een van ons thuis geweest, wat ook ontzettend fijn was.
Er zijn inderdaad veel ballen om hoog te houden, en vaak cijfer ik mezelf als eerste weg als er te veel te doen is en te weinig tijd. Dat is ook iets waar ik aan moet werken. Een paar maanden geleden heb ik mij ontzettend schuldig gevoeld toen ik de dag wilde wisselen waar op ons zoontje met mijn vriend naar baby zwemmen ging. Ik zou het overnemen voor de volgende cursus maar die viel tegelijk met mijn sportuurtje. Uiteindelijk bleek de andere dag vol te zitten en was er dus geen babyzwemmen meer voor de eerst 10 weken. Terwijl hij dat fantastisch vind (kraaien van plezier). Ik vond het zo stom van mezelf dat ik mijn plezier niet op wilde geven voor het plezier van ons zoontje, en te gelijkertijd worstelde ik er mee dat ik zelf ook eens op de 1e plek wilde komen met iets. Toen nam ik me voor dat ik zelf ook leuke dingen mag doen, het blijft alleen wel lastig om daar echt voor te kiezen. En zoals je zegt bij jullie, Liam heeft echt niet door of hij nu leuk speelt met jullie of dat het bij een opa of oma is.
Quality time met mijn vriend is helemaal lastig, omdat we hier geen familie hebben, en onze vrienden hebben zelf kinderen en die zadel je niet snel met een extra oppaskindje op ’s avonds. We zijn in 1,5 jaar (zolang als we ouders zijn) 2x uiteten geweest met zijn tweetjes. Wel proberen we leuke dingen als gezin te doen, en tijdens het wandelen hebben we goede gesprekken als de kleine slaapt in de draagzak.
Binnenkort gaan we voor een dikke maand ver op reis, daar kijk ik erg naar uit. Geen grote dagelijkse beslommeringen, lekker genieten met zijn drietjes. En hopelijk ook een of twee keer uiteten als de kleine man slaapt.
Dankjewel voor je uitgebreide reactie, het is altijd fijn om te horen dat je niet alleen bent, ookal is de situatie voor iedereen anders. Heel veel plezier alvast met jullie reis, dat is een fijn vooruitzicht!
Héél herkenbaar, vooral dat laatste stukje. Toen ik zwanger was van mijn tweede zoon voelde ik me zo enorm schuldig naar mijn eerste toe. Tot dan toe deden we alles samen, en ineens kon ik de simpelste dingen niet meer ondernemen. Als ik hem hoorde huilen en “mama” hoorde roepen terwijl ik zelf in de kamer ernaast niet eens uit bed kon komen, brak mijn hart echt. En wat ging ik hem eigenlijk aandoen, want straks kwam er nog een baby bij waar hij niet om gevraagd had en met wie hij voortaan wel de aandacht moest delen… dat vond ik ook lastig. Broertje is inmiddels alweer bijna 2 (!) en het beste cadeau dat ik hem ooit had kunnen geven <3, dus schuldig voel ik me zelden meer. Ook vind ik het makkelijker om ze achter te laten om iets leuks te doen met mijn vriend, omdat ze nu ook elkaar hebben. Succes!
Dankjewel voor het delen van jouw verhaal en wat fijn dat dat zo goed gekomen is!
Bekend verhaal! Mijn zoontje is bijna 3. Mijn partner en im hebbem sinds zijn geboorte niets met z’n 2en gedaan. Ok voel mij daar niet prettig bij, alsof een deel van mij er niet is. Ik kan bij de gedachte al niet genieten.
Wat ik wel heb gedaan is een vakantie van 10 dagen met een vriendin. Dat kan ik echt aanraden!!!
Wat mooi dat je hier zo open en eerlijk over durft te zijn. Ik heb er zelf geen ervaring mee, want ik heb geen kinderen, maar ik kan me ook ergens wel voorstellen dat je je zo voelt en dat dit lastig is. Jij kunt alleen de beste moeder voor Liam zijn als je ook aan jezelf denkt. Want wanneer je zelf gelukkig bent, kun je ervoor zorgen dat Liam dat ook is. Quality time voor jezelf en voor je partner is net zo belangrijk als quality time met je kindje. 🙂