Van 1 naar 2 kinderen

Ik kreeg van jullie verschillende keren de vraag hoe ik de overgang van 1 naar 2 kinderen ervaren heb. Snap ik heel goed, want tijdens mijn zwangerschap las ik ook graag post over hoe anderen dat vonden. Op het moment dat ik dit type (februari), is Zoey net een half jaar oud, dus het leek me een mooi moment om eens terug te kijken en mijn verhaal te delen. Wat vind ik lastig en wat juist heel leuk?

Oef, waar moet ik beginnen? Toen we met Zoey thuiskwamen uit het ziekenhuis en Romano Liam op had gehaald bij mijn schoonouders, had hij in de eerste instantie niet veel interesse in die kleine baby. Pas toen Zoey geluid ging maken, kwam Liam weer kijken. Al snel was hij wel dol op zijn zusje. Als Liam Zoey niet ziet vraagt hij waar ze is, als ik Liam op kom halen bij mijn schoonmoeder gaat hij in mijn jas en sjaal zoeken omdat hij dan denkt dat ik Zoey in de draagzak heb, hij pakt speeltjes voor haar, ze moet mee naar boven of juist naar beneden en ze lachen nu vaak samen. Ook krijgt Zoey heel veel kusjes en knuffels van haar grote broer. De interactie vind ik meteen het mooiste aan twee kinderen hebben. Het is echt prachtig om te zien en ik ben heel benieuwd hoe het zich in de komende jaren gaat ontwikkelen.

Je hoort wel eens dat het oudste kind jaloers kan worden als er ineens een baby bij komt. Een logische reactie natuurlijk en ik heb van te voren ook wel het een en ander gelezen over wat we konden doen om dat te voorkomen. Gelukkig hebben we er bij Liam helemaal geen last van gehad. De eerste periode was ik door de borstvoeding vooral met Zoey bezig en Romano gaf Liam dus extra aandacht. Dat werkte heel goed. Het enige lastige daarvan was dat Romano minder de kans kreeg om meteen een band op te bouwen met Zoey en ik Liam wat meer moest missen. Dat was uiteraard een tijdelijke situatie en al snel ontstond er ruimte voor Romano om meer met Zoey bezig te zijn en ik kon weer 1-op-1 dingen met Liam doen.

Het alleen thuis zijn met twee kids vond ik in het begin wel een ding hoor. Of nou ja, de eerste tijd hebben we er voor gezorgd dat dat nauwelijks gebeurde. Dat deden we om te voorkomen dat ik Liam moest tillen, want mijn bekken moest nog herstellen van de zwangerschap en bevalling. Het voordeel daarvan was ook dat iedereen kon wennen aan de nieuwe situatie. Ik weet nog wel dat ik het in het begin wel spannend vond als ik dan toch een langere tijd alleen was met Liam en Zoey. Hoe moest ik dat doen als ze tegelijk zouden huilen? Hoe hou ik Liam bezig als ik moet voeden? Waar laat ik Zoey als Liam naar bed moet? Natuurlijk zijn er wel eens momenten dat alles tegelijk gebeurt en het even chaos is. Gelukkig duurt dat meestal niet lang en als één van de twee even moet wachten, is dat ook geen ramp. Verder krijg je vanzelf handigheid in hoe je dingen het beste aan kan pakken. Als ik bijvoorbeeld moet voeden, dan speelt Liam vaak gewoon om ons heen. Hij is dan meestal ook goed te sturen door bijvoorbeeld aan hem te vragen waar een bepaald stuk speelgoed is of welke kleur iets heeft. Hij is wel eens heel ondeugend naar boven gelopen terwijl ik aangaf dat dat niet mocht, maar over het algemeen maakt hij geen misbruik van de situatie. Ook is hij vrij geduldig als hij bijvoorbeeld iets te eten wil, maar moet wachten tot Zoey klaar is met drinken. Heel fijn!

En waar laat ik Zoey dan als ik Liam naar bed breng? Ze gaat gewoon mee naar boven! Ik weet nog dat ik hoogzwanger was en  Liam op een gegeven moment aan het voorlezen was. Ik was toen een beetje verdrietig dat ik hem al snel niet meer die onverdeelde aandacht zou kunnen geven. Dat bleek nergens voor nodig! Als Romano thuis is, kan ik nog steeds met hem alleen een boek lezen en als hij er niet is, vindt Liam het juist pracht als ik met hem en Zoey op zijn bed voor zit te lezen. Hij wil haar juist graag in de buurt hebben. En ik vind het zo’n rijkdom om dan twee kids in mijn armen te hebben.

Om het onszelf makkelijk te maken, hebben we wel overal plekjes waar we Zoey neer kunnen leggen. Beneden hebben we de box, het speelkleed en de wipstoel. Op zolder ligt ook een deken, in onze slaapkamer staat haar ledikant en verder hebben we boven nog een soort klein wiegje/stoeltje. Die kunnen we makkelijk verplaatsen naar bijvoorbeeld Liams kamer of de badkamer. Zo kan Zoey zien wat er gebeurt en heb je zelf je handen vrij om Liam te helpen. Dat is sowieso ook wel anders bij een tweede. Liam moesten wij meer vermaken, maar Zoey vindt het prachtig om haar grote broer in de gaten te houden. Hij is heel bewegelijk en maakt veel geluid, dus dat is interessant voor haar. Het gebeurt regelmatig dat ik met beide op de vloer zit. Dan bouw ik met Liam bijvoorbeeld een treinbaan of we maken een puzzel en Zoey bekijkt alles vanaf haar speelkleed. Uiteraard kan ik dan ook met haar kletsen en haar speeltjes aangeven. Liam pakt die speeltjes trouwens wel eens af, dus ‘samen spelen’ en ‘delen’ is wel echt iets waar we mee oefenen.

Wat ik nu nog de grootste uitdaging vind, is het in mijn eentje op pad gaan met beide kleintjes. Ik moet ook eerlijk zeggen dat ik dat nog niet zo heel veel gedaan heb. Ik wacht nu eerder tot ik de kans heb om snel in mijn eentje een boodschap te doen of we gaan met z’n allen. Toch probeer ik het wel gewoon te doen. Het is vooral een onderneming om iedereen klaar te maken om de deur uit te gaan en ervoor te zorgen dat je de juiste spullen mee hebt. Nou zijn dat wel dingen waar je vanzelf handigheid in krijgt als je het vaker doet en je moet gewoon wat eerder beginnen met klaarmaken. We hebben ook verschillende opties om ze te vervoeren. Ik kan Zoey in de wagen leggen (of met de autostoel op het onderstel klikken) en Liam laten lopen, of ik kan hem op het meerijdplankje zetten. Dat loopt minder lekker, maar hij vindt het prachtig. Een andere optie is om Zoey in de draagzak te stoppen en voor Liam de buggy te pakken. Nou heb ik wel eens meegemaakt dat ik Zoey in de kinderwagen had liggen en dat Liam niet meer wilde lopen. Het resultaat was dat ik hem op mijn heup had zitten en zo nog een flink stuk moest lopen. Dat is dan niet ideaal, maar je overleeft het wel weer.

Wat ik ook heb gemerkt is dat ik de overgang van nul naar 1 kind heftiger vond dan van 1 naar 2. Uiteraard is het zo dat je met maar 1 kleintje makkelijker op pad gaat en zo, maar ik vond de verandering van mijn leven in het algemeen veel groter. Nu was ik er al aan gewend om minder tijd voor mezelf te hebben, langere dagen te maken, bezig te zijn met hapjes en flesjes en uitjes anders in te plannen. Liam namen we in het begin overal mee naar toe, maar naarmate hij ouder werd is dat wel minder geworden. We waren nog steeds wel vrij flexibel (vind ik), maar gingen bijvoorbeeld niet meer samen ’s avonds naar vrienden toe. We zouden hem daar in een campingbedje kunnen leggen, maar dat kost dan meer moeite dan dat het iets oplevert. We zijn dus vaak wat eerder op de dag af gaan spreken en dat is een prima oplossing die nu nog steeds werkt. We zijn er ook veel meer aan gewend om rekening met elkaar te houden als we zelf dingen plannen. Als je geen kinderen hebt kan je best allebei de deur uit om je eigen ding te doen, maar dat blijft natuurlijk niet zo. Romano gaat wat vaker op pad dan ik, maar we hebben wel geleerd dat soort dingen goed met elkaar te overleggen en elkaar ruimte tegen om wat voor jezelf te de doen of rust te kunnen pakken. Met een tweede kindje is het soms opnieuw zoeken naar een goede balans, maar de veranderingen zijn wat dat betreft veel kleiner.

Ik ben inmiddels bijna 1500 woorden verder, dus ik ga er een einde aan breien. Mochten jullie nog meer willen weten of specifieke vragen hebben, let me know in de comments. Dan beantwoord ik ze!