Zwangerschapsupdate #22: We willen een tweede

Romano en ik hebben altijd gezegd dat we twee kinderen willen en dat is na de komst van Liam niet veranderd. Hoe snel we er aan toe zouden zijn wisten we alleen niet. We hebben gewoon afgewacht en ergens kwam dat moment vanzelf. Inmiddels heb ik jullie al kunnen vertellen dat we in augustus ons tweede kindje verwachten en in deze post vertel ik over hoe alles de eerste periode verliep.

Op een gegeven moment besloten we de pil op te bergen en gewoon maar te kijken wat er gebeurt. Over de eerste maand schreef ik: “Ik kan me niet meer herinneren hoe ik me voelde toen we voor Liam aan het proberen waren, maar ik merk nu dat ik een beetje ongeduldig ben. Ook al zou het praktischer zijn als ik iets later zwanger wordt, ik ben toch teleurgesteld.“

De tweede maand schatten we de kans dat ik zwanger ben klein in en we hebben het erover dat als ik nu niet zwanger ben, we in december niet gaan proberen zodat ik dan gewoon kan eten en drinken tijdens de diners. (Ik probeer in de weken dat ik zwanger zou kunnen zijn al op te letten met alcohol en wat ik eet.) Mijn cyclus leek tijdens de eerste maand wat rommeliger te zijn dan in het verleden, dus ik kijk er in de eerste instantie niet van op dat ik later ongesteld lijk te worden. Op zaterdag 1 december besluit ik toch een testje te doen. En ja hoor, ik zie direct twee streepjes verschijnen. Ik ren nog weer naar zolder om op de verpakking te dubbelchecken of twee streepjes echt ‘zwanger’ betekent (terwijl ik dat best weet) en ga daarna snel naar Romano. Met tranen in m’n ogen laat ik hem de test zien.

We zijn allebei heel erg blij, maar ook verbaasd dat het zo snel gelukt is. Al voelde mijn lichaam al wel een beetje anders, dus ik had wel ’t gevoel dat er iets aan de hand kon zijn. Maar ja, ik dacht toch dat ik het me misschien verbeeldde.

We knuffelen met z’n drieën en eten een surprise-ei. (Romano koopt die af en toe als verrassing voor me om te zeggen dat hij van me houd en er lag er toevallig die ochtend een voor me in de keuken met een lief briefje erbij). Ook kijk ik online wanneer ik waarschijnlijk uitgerekend zal zijn. Ik kom uit op ongeveer 8 augustus en het grappige is dat ik twee jaar geleden uitgerekend was op 16 augustus. Dat doet ons beseffen dat we dit keer hetzelfde ‘probleem’ gaan hebben met de feestdagen. Als je zwanger bent zijn er zo veel dingen die je niet mag eten en tijdens kerstdiners komt dat gegarandeerd op tafel. Rood vlees, tonijn, gerookte zalm en ga zo maar door. Oh, en als ik alcohol af blijf slaan, is het natuurlijk ook snel verdacht. Dat betekent dus dat we er weer niet onderuit komen en dat we het al snel zullen ‘moeten’ vertellen. Aan familie, maar ook op werk. Ik merk dat ik het ook wel graag wil vertellen, maar dat ik het dit keer toch wat spannender vind. Ik hoor de laatste tijd te veel verhalen over miskramen enzo, dus ik ben nu wat bezorgder dan tijdens mijn eerste zwangerschap. Toch hebben we geen keus en we gaan al snel nadenken over leuke manieren om het aan onze familie te vertellen.

De rest van de dag blijft de zwangerschapstest op tafel liggen en elke keer kijk ik ernaar. Ik geloof toch nog niet helemaal dat ik echt zwanger ben! ’s Avonds is Romano aan het gamen en duik ik achter mijn laptop. Ik kan het niet laten om meteen over dingen na te denken. Mijn werkkamer gaan we veranderen in een peuterkamer voor Liam. Dan blijft zijn oude kamer een babykamer. Maar hebben we dan twee commodes nodig? En wanneer gaat Liam eigenlijk over in een groter bedje? Ik lees het een en ander online en denk na over hoe we dat het beste aan kunnen pakken. Het gaat nog wel even duren allemaal, maar ik vind het leuk om op deze manier met de zwangerschap bezig te zijn.

De volgende dag is het zondag en we hangen met z’n drietjes nog even op bed voor we de dag beginnen. Ik lees op mijn telefoon mijn zwangerschapsupdates terug die ik schreef tijdens mijn zwangerschap van Liam. Ik herinner me het meeste nog wel, maar door het lezen van mijn verhalen komen er meer details terug en weet ik weer wanneer alles precies gebeurde. Zo leuk! Ik ben benieuwd of deze zwangerschap heel anders gaat zijn. Ik hoop natuurlijk op minder misselijkheid en duizeligheid en ben bang voor meer problemen met bekkeninstabiliteit, aangezien dat nog steeds niet helemaal weg is.

Ook download ik een paar apps om te kunnen zien hoe groot onze mini-baby precies is (1 mm, zo groot als een maanzaadje) en om te zien hoe lang ik precies zwanger ben, voor zover we dat weten zonder officiële uitgerekende datum (4 weken en 3 dagen).

De volgende dag, zondag 2 december, ga ik meteen aan de slag met het maken van twee rompertjes. We hadden bedacht dat het leuk zou zijn om Liam zo te laten ‘vertellen’ dat hij grote broer wordt. Toevallig hebben we twee witte exemplaren in huis en nog van die vellen transfer papier. Ik maak met Photoshop een ontwerpje en ga aan de slag met printen en strijken. Het resultaat is niet perfect, maar helemaal prima.

Dinsdag 4 december bel ik de verloskundige praktijk om me vast aan te melden en de eerste afspraken te plannen. Op 1 januari mogen we komen voor de eerste echo. Nog even geduld. Later op de dag ga ik met Liam de stad in en haal ik vast ijzertabletten en de anti-striemen crème die ik tijdens mijn vorige zwangerschap ook gebruikte. Dan heb ik het maar vast in huis.

De rest van de week moeten Romano en ik allebei hard ons best doen om niet aan iedereen te vertellen wat er aan de hand is, maar we houden ons in. Op vrijdag 7 december komt daar verandering in, want we gaan het nieuws delen met Romano’s familie. Het is nog vroeg, maar we doen het toch. (Romano’s moeder vertrok ook voor een maand of twee naar Suriname, dus dan is het wel zo leuk om het daarvoor te vertellen.)

Het idee was in elk geval dat Liam zijn speciale rompertje aan zou hebben en dat we bij aankomst een van Romano’s familieleden zouden vragen hem te verschonen. Ze hebben daar namelijk een matje en doekjes enzo beneden liggen, dus iedereen zou dan in de buurt zijn. Je raadt het misschien al, dat verliep uiteindelijk iets anders. Blijkbaar waren de spullen net naar boven verplaatst, dus ons plan viel een beetje in duigen. Uiteindelijk besluit Romano gewoon vast te beginnen en hij roept dat er iets op Liams buik zit. Zijn ouders komen kijken en zo zien ze alsnog het rompertje. Het duurt even voor het kwartje valt en iedereen is blij, maar ook verrast aangezien ze het nog niet verwacht hadden. (Wij hebben steeds geroepen dat we willen wachten tot Liam wat groter is.)

Omdat er nog meer familie komt eten (die we het nieuws pas na de twaalf-weken echo willen vertellen), trekken we hem voor de zekerheid weer een normale romper aan. Dat is maar goed ook, want zodra de familie binnenkomt gaat Liam in het midden staan, trekt hij z’n shirt omhoog en laat hij iedereen z’n buik zien terwijl hij vol verwachting rond kijkt. Hij had natuurlijk door dat z’n buik interessant was en iedereen enthousiaste reageerde. Dat gebeurde nu weer, want we moeten er ontzettend om lachen. Slimme jongen! 

De dag erna is mijn moeder aan de beurt. We gaan Sinterklaas vieren bij ons met de hele familie en ik had mijn moeder al gevraagd iets eerder te komen om te helpen met de voorbereidingen. Aangezien we het de rest nog niet willen vertellen, trekken we Liam dit keer het rompertje niet aan. In plaats daarvan zit het in een doosje dat ingepakt is als Sinterklaascadeautje. Nu hebben wij thuis al jaren de traditie dat we Sinterklaascadeautjes vaak dubbel of driedubbel inpakken. Dus met meerdere lagen cadeaupapier en op elke laag staat weer een nieuwe naam. Zo weet je dus nooit of een pakje wel echt voor jou is. Voor dit speciale cadeautje heb ik dat ook terug laten komen. Mijn moeder mag de eerste laag pakpapier weghalen en daarna blijkt Liam aan de beurt te zijn. Mijn moeder helpt hem met uitpakken en ziet zo dus het rompertje. Ook nu duurt het even voor het kwartje valt en dan krijgen we een dikke knuffel.

In de volgende update zal ik vertellen over de pittige weken die hierna kwamen.