In de vorige update vertelde ik over hoe we ontdekten dat ik zwanger was en hoe we het nieuws al met een paar mensen deelden. Allemaal mooie dingen, maar helaas kan zwanger zijn ook best pittig zijn. Dat heb ik gemerkt toen ik zwanger was van Liam, maar ook dit keer viel de eerste periode niet mee. Vandaag vertel ik daar meer over.
De dag nadat we het mooie nieuws met mijn moeder deelden, begin ik me niet zo lekker te voelen en helaas blijkt dat het begin van de ellende. Ik ben intens moe en vreselijk misselijk. Eten is een gevecht en ik kan niet veel meer dan in bed of op de bank liggen. We hadden het idee om bij mijn vader langs te gaan of hem te vragen bij ons te komen eten zodat we ook hem het leuke nieuws kunnen vertellen. Helaas zit dat er dus niet in en bel ik hem.
De narigheid blijft aanhouden en werken en voor Liam zorgen kan ik allebei niet. Gelukkig krijgen we veel hulp en Romano doet als hij thuis is alles. Het komt dus ook goed uit dat Romano en ik allebei al vrij hadden geregeld van 24 december tot en met 1 januari. Het is niet helemaal de vakantie die we voor ogen hadden, maar zo kan Romano in elk geval voor Liam zorgen en mij een beetje helpen door me eten enzo te brengen. Na de eerste twee weken wordt de misselijkheid gelukkig wel iets dragelijker, dus het lukt om toch een beetje van de feestdagen te genieten.
Op oudjaarsavond doet mijn schoonzusje (verloskundige) een poging om het hartje te horen. We weten dat de kans klein is dat het lukt zo vroeg in de zwangerschap, maar toch horen we uiteindelijk even 2 seconden het snelle geklop. Zo fijn!
Op 1 januari beginnen we het jaar met een spannende afspraak, want het is tijd voor het eerste bezoek aan de verloskundige! We praten eerst even kort, maar al snel gaan we een echo maken en dat is natuurlijk vooral waar we voor komen. Gelukkig ziet alles er goed uit en we zien een kloppend hartje op het scherm. Dat is een geruststelling! De verloskundige meet ons kleintje op en komt uit op een kleine 2,5 cm. De echte uitgerekende datum wordt pas bij de volgende echo vastgesteld, maar voor nu komt ze uit op 6 augustus 2019 en dat betekent dat ik precies 9 weken zwanger ben.
Na de echo krijgen we informatie over de 20-weken echo en de testen waar we eventueel voor kunnen kiezen. We willen net als bij Liam een NIPT-test doen, maar er zijn inmiddels wat dingen veranderd waar we even over na moeten denken. Vervolgens plannen we een extra echo in rond de 15 weken (voor de geslachtsbepaling) en de 20-weken echo.
Ik ben heel erg blij om te horen dat alles in orde is en begin wat meer te beseffen dat er echt een mensje in mijn buik aan het groeien is! Ik merk aan mijn lichaam trouwens dat dit niet mijn eerste zwangerschap is, want alles verandert veel sneller. Mijn borsten zijn al zo veel groter en mijn normale broeken zijn extreem oncomfortabel. Gelukkig heb ik mijn zwangerschapsbroeken van de vorige keer nog, dus die draag ik al.
De eerste dag van 2019 begint niet alleen goed met die echo, ik voel me voor het eerst ook weer wat beter. Zeker nog niet echt goed, maar ik ben weer in staat om wat dingen te doen en dat geeft moed! Gelukkig zet dat gevoel ook door, want de weken erna ben ik nog wel intens moe en veel misselijk, maar het is een stuk beter te doen. Ik ga weer aan het werk, zorg gewoon voor Liam en pak mijn leven weer op. Wel een stukje rustiger dan normaal hoor. Ik neem meer rust en laat een deel van mijn to-do lijst voor wat het is.
Ondertussen ga ik op zoek naar een leuk idee om deze zwangerschap aan te kondigen. Bij Liam hadden we een filmpje gemaakt, maar dit keer besluiten we voor een foto te gaan. Ik zet af en toe wat dingen klaar en op zondag 13 januari maken we alvast de foto. Hij wordt iets anders dan we in ons hoofd hadden, maar wel heel erg leuk. We maken die dag ook meteen de eerste buikfoto. Ik denk niet dat we het zo vaak zullen doen als de vorige keer, maar als we het om de week of elke paar weken doen, vind ik het al leuk. We gaan het zien.
Waar ik langzaamaan ook weer mee aan de slag ga, is het plan voor Liams nieuwe kamer. We weten dat we een speelhoek met een bureautje willen maken, dat er een PAX kast moet komen voor zijn kleding en natuurlijk een bed. Het idee is om meteen voor een eenpersoonsbed te gaan. Toch vinden we een normaal bed wel een beetje spannend (Liam rolt veel in zijn slaap). Een optie is om een bed te kiezen met beschermers aan de zijkant of we gaan voor een bed op de vloer. Ik was al vaker van die bedden in de vorm van aan huisje tegengekomen en ben daar helemaal weg van. Gelukkig vindt Romano ze ook leuk, dus dat is in elk geval een optie. Ik ga ook meteen met een rolmaat door de kamer heen om te kijken naar een logische indeling. We moeten rekening houden met een deur, twee ramen, lichtknopjes en de verwarming en met zo’n bed in de vorm van een huisje moet je daar nog wat meer op letten. Een leuk project voor de komende tijd!
Op zondag 13 januari maken we niet alleen de eerste buikfoto, Romano en ik gaan die avond ook samen uit eten. Daar zijn we wel aan toe na de laatste paar weken. We brengen Liam naar Romano’s familie en mijn schoonzusje doet weer een poging om het hartje te horen. De kleine blijkt heel erg bewegelijk te zijn, dus zelf horen we het niet, maar mijn schoonzusje kon het wel af en toe opvangen. Helemaal goed, als het hartje maar klopt!
De week daarna tellen we vooral af tot het moment dat ik twaalf weken zwanger ben en het tijd is voor de termijn-echo. Daar zal ik in de volgende update meer over delen.
Eén reactie
Ontzettend leuk om deze update te lezen! Naar dat je je zo ziek voelde, helaas hoort dat er ook allemaal bij. Maar ik kan me heel goed voorstellen dat het met een kindje in huis toch anders is dan wanneer je alleen bent en rust kunt nemen wanneer je wilt. Ook fijn om te lezen dat de echo’s goed waren! En je hebt al een mooi minibuikje op de foto! Erg leuk! 🙂
Fijne dag!