Het is gewoon alweer tijd voor mijn laatste zwangerschapsupdate! In de vorige post vertelde ik dat ik nattigheid voelde toen ik op zaterdag 3 augustus aan het eind van de dag ons huis binnenliep. Dat bleek het begin van de bevalling en vandaag vertel ik hoe dat allemaal verliep.
Om vijf voor half acht sta ik in de gang en voel ik nattigheid. Geen hele plons, maar net genoeg dat het opvalt. Bij Liam begon het ook op die manier dus ik vermoed meteen dat mijn vliezen een beetje gebroken zijn. Er gebeurt verder vrij weinig, dus ik ga gewoon verder met het opruimen van de boodschappen die we net opgehaald hebben. Romano brengt Liam vervolgens naar bed en ik maak ondertussen wat te eten.
Om kwart over acht zit ik nog aan tafel, maar beginnen de weeën. Ze komen meteen elke vijf minuten maar zijn nog niet enorm krachtig. Ik twijfel over wanneer ik de verloskundige precies moet bellen, maar als ik ook licht bloedverlies ontdek, bel ik om 21.40 uur toch maar. De verloskundige zegt dat het bloedverlies er gewoon bij hoort en dat ik rustig af kan wachten tot ik elke 3 minuten een heftige wee heb. Aangezien mijn vliezen gebroken zijn, wil ze het toucheren zolang mogelijk uitstellen.
Na het telefoontje besluiten we om Liam maar vast naar mijn schoonouders te brengen. Dan hoef ik daar niet meer over na te denken en zal het ook niet onbewust de bevalling vertragen. Het voelt een beetje sneu om Liam uit z’n bed te halen, maar Romano brengt hem weg en stopt hem bij z’n ouders weer in. Daar valt hij gelukkig meteen in slaap.
Als Romano weer thuis is, stap ik onder de douche. Ik was nog even lekker m’n haren en knip m’n nagels. Romano verklaart me voor gek dat ik daar aan denk, maar ik ergerde me er al de hele dag aan dat ze te lang zijn. En ja, waarom ook niet? Na het douchen föhnt Romano heel lief mijn haar terwijl ik op de vloer zit. De weeën zijn inmiddels wel een stuk minder geworden, dus we kruipen daarna in bed. Eens zien hoe veel slaap we kunnen pakken.
Ergens midden in de nacht ga ik naar de wc en ik voel dan nog steeds af en toe een wee. Rond vier uur gebeurt hetzelfde, maar dan zijn de weeën toch wel een stuk krachtiger! Slapen zit er niet meer in. Ik blijf eerst een tijdje op de slaapkamer, maar besluit later naar beneden te gaan en Romano nog even te laten slapen. Echt trek in ontbijt heb ik niet, maar ik probeer toch wat te eten terwijl ik heen en weer wiebel op een yogabal en tussendoor wat lees. De weeën komen soms om de 5 minuten en dan weer elke 2 minuten. Een echt regelmaat komt er niet in, dus om 6.40 uur besluit ik toch weer de verloskundige te bellen. Tegen half acht is ze er en mijn bloeddruk is hoger dan normaal maar goed en ik zit op 2 centimeter ontsluiting. Ik vind dat stiekem teleurstellend weinig en we moeten het nog een tijdje aankijken en weer bellen als de weeën sneller komen.
Rond half tien is de verloskundige klaar met haar visites en staat ze weer bij ons voor de deur. Ik zit dan op 3 à 4 centimeter ontsluiting en de weeën blijven onregelmatig. We besluiten om mijn vliezen te breken, dus verplaatsen we naar boven zodat ik op bed kan liggen. Het breken van de vliezen is zo gedaan en het voelt gek om in één keer zoveel vocht te verliezen. De verloskundige stript me ook meteen waardoor ik op ongeveer 5-6 centimeter zit. Ze vraagt of ik in het ziekenhuis wil bevallen en als ik dat bevestig gaat ze meteen bellen om te kijken of er plek is. Gelukkig is er een kamer vrij, dus de kraamhulp wordt gebeld en wij maken ons snel klaar om te vertrekken.
Om half elf komen we aan in het ziekenhuis. Romano zet me af bij de ingang en daar vang ik een tijdje weeën op. Ik word geloof ik wat raar aangekeken door een paar mensen, maar gelukkig is het vrij rustig. De verloskundige is er al snel en dan rijdt ze me in een rolstoel naar boven. Romano komt niet veel later ook de kamer binnen en tussen de weeën door leg ik samen met hem mijn kleding voor na de bevalling en het geboortepakje voor Zoey klaar. Dat hou ik niet heel lang vol en al snel zit ik op handen en knieën op het bed. Bij Liam heb ik uren op m’n zij gelegen, want dat was de fijnste houding. Dit keer is dat juist heel erg pijnlijk en kan ik dus het beste op handen en knieën zitten. (Dat doe ik dus al de hele ochtend steeds.) De weeën trekken enorm naar m’n rug toe en Romano masseert continu. Dat helpt!
Rond elf uur krijg ik langzaam de neiging om te gaan persen, maar ik kan er dan nog niet echt iets mee. Twintig minuten later ga ik toch op m’n zij liggen zodat we het hartje kunnen luisteren (prima!) en ik langzaam een beetje mee kan gaan persen. Om 11.35 is het dan tijd om echt aan het werk te gaan. Ik moet weer even switchen van het wegpuffen naar actief kracht zetten en ik merk dat ik moeite heb om mijn benen naar me toe te trekken. Het op handen en knieën zitten heeft blijkbaar al aardig wat energie gevraagd. Romano helpt me gelukkig en de verloskundige praat me heel fijn door het hele proces heen. Ik merk dat ik het dit keer veel bewuster mee maak dan bij Liam en ik zie ook zelf het hoofdje. Dat geeft extra kracht en veertien minuten nadat ik begin met persen zie ik, om 11.49 hoe Zoey geboren wordt! Ik krijg haar meteen bij me en ze laat ook direct horen dat ze er is. Een heel heftig en bijzonder moment en ik voel me vooral heel erg gelukkig!
Ik ben zo happy dat ik even vergeet dat ik nog niet klaar ben. Ik krijg een prik en na een paar minuten moet ik nog even persen om de placenta er uit te krijgen. Dat gaat gelukkig allemaal prima. Helaas ben ik er dan nog niet, want ik heb flink last van naweeën en moet ook gehecht worden. Ondertussen probeer ik vooral te genieten van het kleine wondertje op mijn borst en de kraamzorg leidt me heel slim af door ons te helpen met het aanleggen van Zoey. Dat lukt en ze drinkt een paar slokjes!
Dan is het tijd voor de controles bij Zoey. Ze wordt gewogen en Romano mag haar aankleden. Ondertussen krijgen we beschuit met muisjes en wat te drinken. Dat gaat er wel in, want ik ben helemaal slap. Zodra Zoey aangekleed is, kijken we of ze nog een keer wil drinken en dat gaat weer heel goed. Ze drinkt een hele tijd bij mij en ondertussen voert Romano me wat soep. Hihi!
Dan is het Romano’s beurt om lekker met ons meisje te knuffelen en ga ik onder de douche. Daar was ik aan toe! Fris gewassen stap ik in mijn schone kleren en dan is het tijd om te vertrekken. Romano haalt de auto en de kraamzorg rijdt mij en Zoey in de rolstoel naar beneden. Daar zetten we Zoey in haar autostoeltje, waar ze lekker verder slaapt. Om half 3 zijn we dan weer thuis.
Natuurlijk is de dag daarmee niet afgelopen, maar aangezien ik inmiddels ruim 1200 woorden verder ben, vertel ik meer in mijn volgende post. Ik kijk in elk geval terug op een heel fijne bevalling!
6 reacties
Zo gek is dat toch bij jullie. We zijn buurlanden en toch hoe anders het hier gaat. Wij gaat binnen om te bevallen en mogen gewoon nig 3 a 4 dagen in het ziekenhuis blijven. Zo, jullie vliegen gelijk weer naar huis. Het meest handige aan mogen blijven is toch nog even dat je zelf geen huishouden moet doen, maar je alleen rustig kan wennen aan de nieuwe situatie. Bezoek komt ook in de kliniek, dus thuis niet meteen al dat volk over de vloer.
Geniet van je gezinnetje. Mooie naam. Mooie kindjes. Liefs, Tatjana
Dat komt omdat wij in Nederland nog 8 dagen een kraamverzorgster mee krijgen die de hele week thuis helpt. Dus de mama’s hier doen ook het huishouden niet, in ieder geval niet de eerste 8 dagen :). En ze helpen ook met de kraamvisite.
Ja dat kan je hier in België ook gewoon aanvragen bij het ziekenfonds. Geen idee of veel mensen dat doen, maar de mogelijkheid bestaat!
Zoveel liefde in de foto’s.
Mooi verhaal en gefeliciteerd met Zoey! Erg leuk om te lezen en klinkt als een fijne bevalling. Bij mij was het ook een beeje vruchtwater en daarna nog niet veel, dus inderdaad ook nog haren geföhnde en nagels gelakt haha! Wel vond ik het fijn om nog een nachtje in het ziekenhuis te blijven, we moeten ze even overtuigen, maar het mocht. Bij de tweede is dat misschien wel anders en juist fijn om naar huis te gaan! Wij hadden nog nooit een luier verschoond, waren doodop en de kraamzorg kon niet meteen komen. Inmiddels hebben we heel wat luiers verschoon van onze1jarige zoon, dus moet dat nu wel goed komen 🙂
Ik lees je verhaal nu pas, omdat ik op vakantie was. Wat een heftige, maar ook prachtige ervaring! Goed om te horen dat het allemaal zo voorspoedig is verlopen. Ik vond het erg mooi om te lezen hoe je terugkijkt op de geboorte van Zoey! Wat een prachtige foto’s ook, zo oprecht en puur! Prachtig om te zien! Jullie mogen trots zijn op jullie dochtertje!