Uitdagingen van het moederschap

Moeder zijn, het heeft ontzettend leuke kanten, maar je komt ook regelmatig uitdagingen tegen. Ik ben vooral intens gelukkig met mijn gezin, maar zo af en toe is het fijn om te delen wat er minder goed gaat, wat ik moeilijk vind en waar ik mee puzzel.

Vroeger vond ik wel eens dat ik het druk had, maar nu vraag ik me soms af wat ik toen deed met mijn tijd. Als je kinderen hebt zijn je dagen meteen veel meer gevuld. Ik heb al eens eerder gedeeld dat ik het sinds Liams geboorte wel eens lastig vind om alle ballen in de lucht te houden. Werk, familie en vrienden zien, leuke dingen ondernemen met het gezin en wat quality time met Romano. Oh, en dan is er natuurlijk nog het normale huishouden, grotere projecten als verbouwen en een beetje me-time moeten we ook niet vergeten. De ene periode gaat het best prima en op andere momenten heb ik het gevoel dat ik niks echt goed kan doen en dat ik achter de feiten aan blijf lopen. En dat terwijl we best veel hulp krijgen van familie. Meestal probeer ik me er niet te druk over te maken. Het is zoals het is en ik doe mijn best. Er zitten gewoon te weinig uren in een dag en dingen hoeven niet perfect of nu af. Oké, dat moet ik nog heel vaak tegen mezelf blijven zeggen geloof ik.

Wat daar ook bij komt kijken is dat ik altijd wel het gevoel heb dat ik productief moet zijn, dat ik de punten van mijn to-do lijst af moet zien te vinken en mijn mailbox leeg moet krijgen. Helemaal prima om dat gevoel te hebben op mijn werkdagen, maar op de dagen dat de kids bij mij thuis zijn, loop ik daar wel eens tegenaan. Aan de ene kant is het soms leuk om samen bijvoorbeeld naar de winkel te gaan. Dan hebben we een prima uitje en kan ik dingen afstrepen, maar het maakt ook wel eens dat ik moeilijker de rust kan vinden om gewoon even met Liam en Zoey te spelen.

Natuurlijk is er zo af en toe iets dat echt moet gebeuren en je kan niet altijd maar alles uitstellen, maar er zijn momenten dat die takenlijst best even kan blijven liggen. Het is een kwestie van keuzes maken, plannen en zo af en toe mijn onrustige gevoel negeren. En op dat gebied heb ik nog een uitdaging. Ik hou van een opgeruimd huis. Dat geeft me rust. Uiteraard blijft het bij ons niet lang netjes als er kinderen aan het spelen zijn. En dat moet ook gewoon kunnen vind ik. Oké, tussendoor kan er best wat opgeruimd worden, maar ze hoeven van mij niet elk speeltje weg te leggen voor ze iets anders pakken. Ik probeer mezelf dus aan te leren dat ik niet te vaak zelf maar op ga ruimen. Het blijft toch niet netjes en het is zonde van mijn energie. Ik kan ze beter lekker laten spelen en aan het eind van de middag, voor we gaan eten, ruimen we alles op. Dat is meestal vrij snel gedaan en dan is ’s avonds het huis weer rustig. Klinkt best logisch toch? Stiekem zijn er nog genoeg dagen dat ik tussendoor wel veel opruim, maar ik doe mijn best het niet continue te doen.

Zoey en Liam kunnen zo ontzettend schattig zijn samen, maar ruzie maken hoort er uiteraard ook bij. En driftbuien natuurlijk. Meestal kan ik daar prima mee omgaan, maar zo af en toe heb je een dag dat ze continue boos zijn op elkaar of dat er niks goed is. Dan merk ik dat mijn geduld wel heel erg op de proef gesteld wordt. Zeker als ik zelf moe ben. Hoe ga je er dan goed mee om zonder zelf je geduld te verliezen? Ze zijn klein en moeten nog veel leren. En over leren gesproken soms kom je van die opvoeddingen tegen die je echt wel aan het denken zetten. Een ander kindje had Liam geschopt vertelde hij. Hoe moet hij daar mee om gaan? Waar liggen grenzen en hoe leg je dat goed uit? En wanneer laat je ze alleen buiten spelen of voor je uitlopen door de wijk? Gevaar is overal, maar je kan ze niet altijd dichtbij houden. Loslaten, het begin al zo snel na de geboorte en elke dag moet je stapjes zetten. Maar hoe mooi is het om je kids te zien leren en groeien?

Ik ben heel benieuwd, herkennen jullie je in mijn verhaal? Wat zijn andere uitdagingen waar jullie tegenaan lopen?