Zwangerschapsupdate #59: De bevalling

Bevallen blijft een bijzondere en heftige ervaring, maar ik kijk er ook deze keer weer heel goed op terug. Benieuwd naar mijn verhaal? Ik deel het in deze post.

Maandagochtend 4 april werd ik om kwart over vier ’s ochtends wakker en  voelde ik dat ik vocht verloor. Ja hoor, net als bij Liam en Zoey begint de bevalling weer met gebroken vliezen.

Ik ga naar de badkamer, verwissel mijn kleding en ga weer in bed liggen. Romano heeft door mijn gerommel al door hoe laat het is, maar ik zeg dat we nog maar wat moeten proberen te slapen. Mijn buik is verder rustig, dus wie weet wanneer het echt gaat beginnen. Uiteraard zit slapen er voor mij niet meer in, want ik ben klaarwakker.

Rond half zes begint het wat te rommelen in mijn buik en rond zes uur begin ik met het timen van de weeën. Het wisselt hoe vaak ze komen en echt pijnlijk zijn ze niet. Om kwart voor zeven maak ik Romano wakker zodat hij tijd heeft om zich aan te kleden voor Liam en Zoey wakker worden en daarna stap ik zelf onder de douche. Dat zorgt ervoor dat de weeën afnemen en ik alleen wat gerommel voel. Het voordeel is dat ik nog kan helpen met het aankleden van de kids en het doen van Zoey’s haar. Liam gaat namelijk naar school en de BSO en Zoey gaat naar de crèche. We zeggen niks tegen ze over de bevalling, want we denken dat ze dan alleen maar onrustig zullen worden.

Als Romano de kids weggebracht heeft vraag ik hem nog om een was te draaien en hij gaat even snel naar de winkel om fruit te kopen. We hebben nauwelijks meer wat in huis en Liam moet toch wat mee naar school kunnen nemen deze week. Ook de monteur van Quooker komt nog langs. We hadden al een afspraak staan omdat onze kraan niks meer deed en we besluiten dit door te laten gaan. Wel zo fijn als de Quooker weer werkt als je babyspullen schoon moet maken.

Ondertussen zijn de weeën wel terug, maar het blijft wisselen hoe vaak ze komen en hoe lang ze duren. Ik had om negen uur de verloskundige al gesproken en ik moet wachten tot ik elke vijf minuten een wee heb van minimaal een minuut. Dat is soms even het geval en dan ineens zit er weer een gat tussen van 12 minuten. Bij Zoey had ik precies hetzelfde.

Ik merk wel dat ik steeds onrustiger word. Ik breng een groot deel van de dag door op bed, maar ik kan me niet echt ergens op focussen. ’s Middags ben ik het liggen zat en besluit ik de keuken in te duiken om vast mini-stroopwafeltjes te versieren met chocola en muisjes. Wie weet helpt het lopen en staan om de boel te versnellen. De weeën worden gedurende de dag wel steeds pijnlijker en ik moet dan echt op mijn ademhaling letten om er goed doorheen te komen.

Rond een uur of drie bel ik de verloskundige om te overleggen en we spreken af dat ze samen met de stagiaire langskomt om te kijken hoe het gaat. Ook regelen we dat Liam en Zoey door mijn schoonfamilie opgehaald zullen worden van de opvang en dat ze kunnen blijven logeren. We hebben geen idee hoe lang het allemaal nog gaat duren. Zal ik de hele nacht weeën op moeten vangen zonder veel resultaat?

Om vijf uur zijn de verloskundige en stagiaire er en ik wil graag weten wat de status is. Ik blijk nog maar 2 centimeter ontsluiting te hebben en de vliezen zijn wel compleet gebroken. Ik kan nu kiezen tussen afwachten, of kijken of we de boel een zetje kunnen geven. Ik ga voor de tweede optie, want bij Zoey hielp dat ook enorm. De stagiaire weet de ontsluiting naar 3 centimeter te krijgen en ‘stript’. (De vliezen van de vruchtzak worden dan losgemaakt van de baarmoederwand). Ik merk de gevolgen meteen want de weeën komen steeds sneller en duren ook echt langer. Romano is bij me en wrijft over mijn rug om te helpen met de pijn. Na een tijdje loopt hij naar beneden. De verloskundigen zijn daar nog om wat gegevens in te vullen en hij vraagt hoe lang we dit aan moeten kijken voor we weer bellen.

We spreken af dat als de weeën zo vaak en heftig blijven komen, we weer contact opnemen na anderhalf uur en zo niet dat we om kwart voor acht weer bellen (dan wisselt de dienst naar een andere verloskundige) en rond half zes vertrekken ze.

Als Romano weer boven is weet ik mezelf nog even naar de wc te slepen. Ik had in mijn hoofd dat ik nog wilde douchen, maar dat zit er echt niet in. Ik ga snel terug naar het bed en lig verder op mijn zij de weeën op te vangen. Ze zijn echt heftig nu en ik heb af en toe het idee dat ik tussendoor geen pauze meer krijg. Als ik ook druk begin te voelen vraag ik om 18.11 uur Romano om de verloskundige te bellen. Ik denk dat het niet lang meer gaat duren.

Gelukkig is de verloskundige nog in de buurt, want ze zat nog in de auto telefoontjes te plegen. Rond kwart over zes komt ze binnen en ze vraagt of ik aan de andere kant van het bed kan komen liggen zodat ze kan kijken hoeveel ontsluiting ik heb. (Zodat we weten of we naar het ziekenhuis moeten vertrekken.) Ik geef aan dat ik echt nergens meer heen ga. Dat voel ik heel duidelijk en geef ik ook aan. Ik zie mezelf niet opstaan en de hele trip naar het ziekenhuis maken. De verloskundige besluit dat ze dan ook niet hoeft te kijken wat de status is en begint meteen alles klaar te zetten voor de bevalling.

Als alles klaar is moet ik mezelf naar de andere kant van het bed zien te verplaatsen. Daar moet ik echt moed voor verzamelen, maar het lukt uiteraard wel. Romano vertelt me achteraf dat hij van plan was om me te tillen, maar hij was net even water halen toen ik de energie had om op het plastic te rollen. Verder ben ik alleen maar bezig met het opvangen van de weeën en steeds grotere wordende drang om te gaan persen. Zodra Romano weer boven is komt hij naast me op het bed zitten. Ik duik tegen hem aan en knijp zijn hand fijn.

Iets na half zeven komt ook de stagiaire weer binnen en om tien over half zeven begin ik echt met persen. Ik wordt goed op de hoogte gehouden van hoe ver ik ben en krijg al snel te horen dat ik nog maar een paar keer hoef te persen. Dat geeft me heel veel moed en rust en zeven minuten later, om 18.47 wordt Ayden geboren! De stagiaire helpt me zodat ik hem zelf aan kan pakken en op mijn borst kan leggen. Hij is er!

In het kwartier erna komen de kraamzorg en de kraamzorg in opleiding binnen en wordt de placenta geboren. Vervolgens wordt ik gehecht en Romano vraagt of ik wat wil eten. Mijn lichaam heeft daar nog niet veel zin in. Romano haalt beneden een bordje met de stroopwafeltjes die ik ’s middags maakte voor de verloskundigen en kraamhulp en voor mij neemt hij een doosje frambozen mee. Dat gaat er wel in!

Ik weet niet meer precies wanneer dit gebeurde, maar Romano heeft de navelstreng doorgeknipt nadat die uitgeklopt was en daarna is er een cordring aangebracht. Dat is een kleinere en zachtere versie van een navelklem.

We worden even met rust gelaten zodat we wat tijd met z’n drietjes hebben. Ayden begint dan duidelijk te zoeken en ik probeer hem aan te leggen, maar dat lukt niet meteen. Romano vraagt de kraamhulp er bij en met haar hulp begint Ayden al snel goed te drinken. Na een tijdje helpt ze ook om hem aan de andere kant weer aan te leggen. Ik ben heel blij dat dit meteen lukt, maar ik was even vergeten dat de naweeën dan ook meteen op gang komen.

Ik weet niet hoe laat het inmiddels is, maar uiteraard wordt Ayden helemaal gecontroleerd en gewogen. Romano kleed hem daarna aan. Hij is nog niet helemaal warm genoeg.

Ayden wordt lekker ingewikkeld in een doek die ik gemaakt heb en Romano gaat met hem op bed zitten. Ik krijg de vraag of ik wil douchen en dat wil ik graag. Voor de zekerheid eet ik een paar van de stroopwafeltjes en daarna mag ik overeind komen. Gelukkig ben ik niet duizelig en kan ik naar de badkamer om me op te frissen. Dat voelt beter!

Tussendoor wordt ons bed verschoond en het ledikantje naar onze slaapkamer verplaatst. Als ik klaar ben met douchen ligt Ayden daar lekker te slapen tussen twee warme kruiken zodat zijn temperatuur wat gaat stijgen.

Als we tegen half tien met z’n drietjes thuis zijn, zit ik naast het ledikantje een pizza te eten en ondertussen bellen we familie om het mooie nieuws te delen.

Het begin schoot niet echt op, maar aan het einde ging het zo hard dat Ayden thuis geboren is in plaats van in het ziekenhuis (wat het originele plan was). Ik ben in elk geval erg blij met hoe het gelopen is en zal in een volgende post vertellen over de eerste nacht en de kraamweek. Het enige waar ik intens verdrietig over ben is dat we op 1 foto na, al het beeldmateriaal van deze avond kwijt zijn door issues met een telefoon en een back-up die niet gelukt bleek te zijn. Dat doet nog steeds pijn en ik heb samen met Romano geprobeerd deze post zo volledig mogelijk te maken zodat ik dit er in de toekomst in elk geval bij kan pakken als mijn geheugen me in de steek laat.

Dankjewel voor het lezen!